Politie uniformen

De Nederlandse politiegeschiedenis begint in 1581, bij de vorming van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Er ontstaat een eenvoudige politieorganisatie zonder duidelijke taken en bevoegdheden.

Napoleon lijft in 1810 ons land in bij het Franse keizerrijk en maakt een begin met het oprichten van een politiemacht. Steden kunnen geld vrijmaken voor een schout; voor gemeenten is dat een veldwachter.

In 1813 is Nederland weer onafhankelijk en een jaar later richt koning Willem I het Corps de Marechaussée op. Dat korps telt twaalfhonderd medewerkers en vormt een onderdeel van de krijgsmacht. Het verricht militaire taken voor de krijgsmacht en niet-militaire voor de rijkspolitie.

In 1858 ontstaat als aanvulling op de marechaussee het Korps Rijksveldwacht met veertienhonderd medewerkers. Dit korps richt zich op de openbare orde op het platteland. Naast de twee korpsen bestaan nog een gemeentepolitie (elfduizend medewerkers), politietroepen (zestienhonderd medewerkers) en de Gemeenteveldwacht.

In de Tweede Wereldoorlog komt er een ‘Reichskommissar für die Niederlände’. De volledige politiemacht telt dan ongeveer twintigduizend personen. Na de oorlog wordt deze dienst ontbonden. Om de openbare orde te herstellen en te controleren, besluit de overheid in november 1945 om een nieuwe politieorganisatie op te richten. Daarin wordt onderscheid gemaakt tussen de gemeentepolitie (voor aangewezen gemeenten) en het Korps Rijkspolitie voor de rest van het land.

De splitsing tussen Gemeentepolitie en het Korps Rijkspolitie verdwijnt in 1994. Na een grote reorganisatie gaan de rijks- en gemeentepolitie op in 25 regionale politiekorpsen en het Korps landelijke politiediensten (KLPD). Elk korps werkt autonoom. Deze situatie duurt tot 1 januari 2013. Vanaf die dag vormt de politie één organisatie, onderverdeeld in tien regionale eenheden, de Landelijke Eenheid en het Politiedienstencentrum. Voortaan stuurt één korpschef de politie aan.